Aslında çok uykuyu seven bir insan değilim, yani uyumak istemem, zaman kaybı gibi gelir bana, sanki uyursam hayattan bişeyler kaçıracakmışım gibi hissederim. Ama bi kere uyursam da hiç uyanasım gelmez, bıraksalar 24 saat uyuyabilirim. Anne olmanın en zor yanlarından biri de bu oldu benim için. Utku'nun belli bir beslenme düzeni oluşamadı hala. Ne zaman acıkacağı belli olmuyor. Nadiren gece 3 saat deliksiz uyusa da, çoğunlukla saat başı uyanıp emmek istiyor. Gece defalarca kalkıp emzirmekten sıtkım sıyrıldı resmen. Sesini duyar duymaz, gözümü açmadan yataktan kalkıp koşarak odasına gidiyorum. Geçen gece yine hızla Utku'nun odasına giderken aralık kalmış kapıya bodoslama daldım. Kafam kapıdan sekti diyebilirim. Mutfaktan buz alıp alnıma koyana kadar küçük bi baloncuk oluşmuştu. Bir hafta boyunca boynuzum çıkıyormuş gibi dolaşmak zorunda kaldım. Neyse işte geceler böyle...
Oğlumun sabaha kadar deliksiz uyuyacağı günleri iple çekiyorum. Performansına bakılırsa o günler çok yakın görünmüyor ama sabırla bekliyorum ne yapayım?.. Gerçi zaman zaman acaba sütleri sağıp, stoklayıp iki gün kendimi yatak odasına kilitlesem mi diye niyeti bozmuyor değilim ama yapamam çünkü ben oğlumu bir saat görmesem özlüyorum:)
Utku gece olduğu gibi gündüz de en fazla bir saatte bir emmek istiyor. Hatta dün akşam iki saat içinde beş kere emerek pik yaptı.. Sanırım uzmanların kilo vermek için az ve sık yiyin önerisini dinliyor bizimki ama tezlerini de çürütüyor bi yandan. Çünkü 4,5 aylık bir bebek olarak 9 kiloyu geçkin kendileri.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder