Emzirmek doğumdan sonra dünyanın en güzel şeyi.. İnanılmaz muhteşem bi duygu. Oğlumun karnı acıktığında ıh ıh diye aranırken süte kavuştuğunda mest olup kana kana içmesi çok hoşuma gidiyor. Eğer mümkünse her kadın bu duyguyu yaşamalı diye düşünüyorum. Yalnız güzel olduğu kadar da zor. Yeni doğan bebekle bu uyumu yakalamak kolay olmuyor. Biz de paşamla bu işi kıvırana kadar baya bi zorlandık. Önce süt gelmedi, sonra Utku alamadı, sonra süt sağma makinası kabusum oldu. Bu kadar zor olacağı içime doğmuş herhalde ki, doğuma yakın en çok dert edindiğim konulardan biri buydu. Sürekli nasıl emzireceğim ya emziremezsem diye düşünüp duruyordum, hatta kabuslar görüyordum. Ama sonunda başardık. Babişkosunun tabiriyle Utku artık süt kebapları götürüyor bir güzel.
Bu arada geçen gün bir tv dizisinde şöyle bir sahneye tanık oldum. Yeni doğum yapmış anneye bebek görmeye gelen kadınlar, emzirmenin ne kadar iğrenç bişey olduğunu, hayatta emzirmeyeceklerini anlatıyorlardı. Bir tanesi 'o ne öyle, memenden bi sıvı(!) geliyor, bebek de bunu emerek besleniyor, ne iğrençç!!' diyordu. Çok yadırgadım. Nasıl bu kadar düşüncesizce hareket edebiliyorlar anlamıyorum. Üstelik emzirmenin bu kadar teşvik edildiği bir dönemde..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder